حامد نوروزی؛ کلثوم قربانی جویباری
چکیده
بررسی گویشهای خراسان جنوبی نشان میدهد که از یکسو عناصری از فارسی میانه در آنها یافت میشود و از سوی دیگر، میتوان عناصری از زبانهای شرقی را یافت که از دیرباز وارد این گویشها شدهاند و بعضاً در فارسی رسمی نیز رایج اند. یکی از راههای بررسی عناصر اصلی و قرضی در گویشها پیگیری تاریخی پسوندهاست؛ زیرا پسوندها جزء عناصری ...
بیشتر
بررسی گویشهای خراسان جنوبی نشان میدهد که از یکسو عناصری از فارسی میانه در آنها یافت میشود و از سوی دیگر، میتوان عناصری از زبانهای شرقی را یافت که از دیرباز وارد این گویشها شدهاند و بعضاً در فارسی رسمی نیز رایج اند. یکی از راههای بررسی عناصر اصلی و قرضی در گویشها پیگیری تاریخی پسوندهاست؛ زیرا پسوندها جزء عناصری هستند که به سختی در زبان پذیرفته میشوند. یکی از مهمترین پسوندهای ایرانی، پسوند "ـ ـاک" است که در لغاتی مانند "پیچاک"، "بُرّاک" و "پَرّاک" در گویش قدیم بیرجند رایج بوده است. این پسوند در گویش بیرجند دو ریشه ی مختلف داشته است. در لغاتی مانند "پیچاک" به معنی پیچش شکم، پسوند "ـ ـاک" بازمانده از پسوند مصدری -āk سغدی است. این پسوند در لغات "خوراک" و "پوشاک" و "سوزاک" هنوز در فارسی رسمی رایج است. "ـ ـاک" مصدری، امروزه در گویش بیرجندی جای خود را به "ـ ـِش" داده است و مانند دیگر اسم مصدرهای زبان فارسی با آن رفتار شده است. در نتیجه این لغت به صورت "پیچش/ پچش" (pečeš) در آمده است. اما از سوی دیگر، پسوند "ـ ـاک" فاعلی نیز از قدیم در گویش بیرجند در لغاتی مانند "پراک" رایج بوده است. پسوند "ـ ـاک" فاعلی بازمانده از -āk فارسی میانه و -āg پارتی است. این پسوند امروزه نیز به همین صورت در گویش بیرجند رایج است. اما در فارسی معیار و اغلب گویشهای دیگر ایرانی این پسوند با حذف "ک" انتهایی به صورت "ـ ـا" در آمده است.